CZY MOŻNA UMIERAĆ KILKA RAZY?

 Możecie być oburzeni tym wpisem i w pełni to rozumiem. Jednak warto spojrzeć na to ze strony osoby, która doznaje ostatnich drgnień serca. Przeżywamy teraz bardzo ważny czas....czas walki ze śmiercią, czas Zmartwychwstania.....

Czasami ludzie umierają kilka razy....ciężko na to bezradnie patrzeć, bezradnie, bo rodziny nie wiedzą, że robią krzywdę bliskim ratując życie choremu w tym ostatnim momencie.
Za każdym razem gdy z taką sytuacją spotykam się w pracy, potem w domu moim dzieciom przypominam (bo już wiedzą) jak mają postępować gdyby to dotknęło kogoś z nas.

Szpitalne łóżko na OIOM-mie, na łóżku pacjent, który powoli odchodzi. Lekarze wiedzą, że chory umiera, ale gdy bliscy proszą by go ratować- lekarz ratuje. Ratuje na życzenie rodziny, ale czy jest to dobre wyjście?
Niby problemem jest eutanazja, ja jednak uważam, że uporczywa wręcz terapia w stanie agonalnym przynosi choremu dodatkowe cierpienie.
Wierzcie w to lub nie, człowiek umierający ma już dość. Gdy czuje (bo to się czuje), że to już koniec czeka na ten moment z ogromną chęcią przekroczenia tej magicznej linii, ale za każdym razem gdy się zbliża i ma ją przekroczyć ściągamy go z powrotem . Nam się wydaje, że ratujemy mu życie, a tak na prawdę przedłużamy jego agonię o kolejną chwilę, godziny czy klika dni. Czy choremu jest z tym dobrze? czy cieszy się z tego, że kolejne godziny będzie leżał w bólu?
Na naszym oddziale ostatnio leżała pani Jadzia. Miała 85 lat. Było co raz gorzej. W każdym krytycznym momencie mąż robił wszystko, błagał lekarzy by ją ratować. Transfuzja krwi, podtrzymywanie lekami, wszystko po to by jej się polepszyło na kilka dni.  Potem wszystko od nowa....
Kobieta jęczała w bólu, nie mogła oddychać.....
Jej agonia trwała miesiąc.....miesiąc umierania kilka razy.....
Po tym czasie jej ciało wbrew wszystkiemu zaczęło umierać. Skóra pękała i rozchodziła się przy każdym dotyku,  ulatniał się nieprzyjemny zapach zgnilizny z otwartych ran....kobieta zaczęła rozkładać się żywcem.
 Nie mogłam patrzeć już na męki tej pacjentki. Rozmawialiśmy z jej mężem, wręcz prosiliśmy by pozwolił jej odejść, tłumaczyliśmy, że więcej miłości okaże gdy zaniecha tych wszystkich czynności reanimujących. Nie pomogło.
Bity miesiąc kobieta odchodziła kilka razy, leżała z błagalnym wzrokiem w bólu rozkładając się.

Takich sytuacji jest bardzo dużo. Nie umiem się uodpornić, za każdym razem przeżywam to od nowa.

DLACZEGO TAK SIĘ DZIEJE?
Rodziny nie wytrzymują napięcia związanego z opieką nad odchodzącym bliskim. To normalna reakcja. Nawet jeśli ludzie wiedzą, że walka o życie chorego jest już przegrana, to gdy dochodzi do zatrzymania krążenia albo innych perturbacji zdrowotnych, nie są na to przygotowani. Więc chwytają za telefon i dzwonią na pogotowie. A gdy przyjeżdża karetka, żądają, by natychmiast przewieźć chorego do szpitala. Czasem udaje się ich przekonać, że to nie ma sensu. Pacjent wtedy umiera spokojnie w domu. A można sobie wyobrazić, co by było, gdyby jednak trafił do szpitala. Umierał by bardzo długo.

Boli mnie, kiedy za wszelką cenę ratuje się pacjentów, dla których wyczerpały się już możliwości terapeutyczne. I wszyscy o tym wiedzą, zarówno lekarze, jak i krewni. Uważam, że w takiej sytuacji dalsza uporczywa terapia jest nieetyczna. Nieetycznie zachowuje się rodzina, bo wymusza na lekarzach leczenie, ale przede wszystkim nieetyczni są lekarze, bo ulegając tym żądaniom, skazują chorego na dodatkowe cierpienia.
Boimy się śmierci, to naturalne. Jednak nie bójmy się rozmawiać o tym, przygotowywać się psychicznie, przygotować się wspólnie z rodziną.
Czasem odnoszę wrażenie, że takie sytuacje to czysty egoizm...egoizm bliskich, którzy chcą mieć czyste sumienie, że zrobili wszystko do ostatniego uderzenia serca by "ratować". Dla czystego sumienia przedłużają męki chorego.
Moja mama chorowała na raka krótko, bo zaledwie 5 miesięcy. Jednak przez ten czas dużo o tym rozmawiałyśmy. Obie wiedziałyśmy, że nic już nie można zrobić. W ostatnim dniu gdy trafiła na OIOM neurologiczny, ordynator powiedziała mi i tacie, że to już koniec i że mama nie dożyje jutra. Tacie ciężko było, prosił by mamę intubować, ja się nie zgodziłam. Wiedziałam, że wystarczy tylko tlen w masce i duża dawka morfiny by mama nie cierpiała i tak też doktor zrobiła.
 Niektórzy próbowali obarczyć mnie wyrzutami sumienia, że jestem córką bez serca, że nie ratuję matki. Trudno, to ich zdanie i tego nie unikniemy.
Siedziałam przy mamy łóżku do północy, łzy mi kapały po policzkach ale cieszył mnie jej błogi spokój wywołany lekami i uśmiech na twarzy. Patrzyła na mnie i trzymając mnie za rękę. Uścisk się powoli rozluźniał.
Po pólnocy ucałowałam mamę mocno, szepnęłam jej do ucha, że bardzo ją kocham i poprosiłam by czuwała zawsze nad nami...poszłam do domu płacząc ale jednocześnie mając świadomość, że już jutro jej nie zobaczę na szpitalnym łóżku. Dlaczego wyszłam z oddziału? bo wiedziałam, że przy mnie może nie będzie chciała odejść. Nie myliłam się...chwilę później mama zmarła. 
Przez ten czas modliłam się mocno do Boga prosząc by przyjął ją do siebie, bo już czas, a jeśli nie to by dał jej siłę zwalczyć samej chorobę. Bóg mnie wysłuchał. 
Możecie mnie jak inni uznać za wyrodną córkę ale nikt mnie nie przekona do  tego by w takich chwilach reanimować chorego i przedłużać mu męki. Tylko ja i moja mama wiemy, że dobrze zrobiłyśmy.

Ze śmiercią często się spotykam, wiele osób zmarło przy mnie, widziałam wiele sytuacji zachowań rodzin.
Ciężko przygotować się do tego wszystkiego, ale łatwo zauważyć objawy, czy to u chorego czy u człowieka starego, że ten koniec już nadszedł. Trzeba się z tym pogodzić.
Ludzie mają szeroko zamknięte oczy i nie dostrzegają tego skupieni tylko na pojedyńczych symptomach i na sobie.

Czy Wy sami chcielibyście umierać kilka razy gdyby doszło do takiej sytuacji? nikomu tego nie życzę.

W tym czasie pełnym przemyśleń o śmierci i o Zmartwychwstaniu , w czasie gdy przeżywamy tak bardzo ważne święto dla naszej religii
życzę Wam spokoju, zatrzymania się przez chwilę i przemyślenia tego wszystkiego co robimy w życiu, życzę Wam możliwości wykorzystania każdej sekundy w życiu w racjonalny i radosny sposób....
bo dopiero gdy nadejdzie śmierć jednoczymy się i często żałujemy, że życie jest tak krótkie, żałujemy, że nie wykorzystaliśmy wspólnego czasu dla naszych bliskich, żałujemy, że postąpiliśmy tak a nie inaczej...

WESOŁEGO ALLELUJA! NIKT NIE WIE JAK NA PRAWDĘ JEST PO ŚMIERCI, ALE NIE BÓJMY SIĘ TEGO TEMATU, NIE BÓJMY SIĘ KOŃCA